"Waar denk je aan?" vroeg de coach. Ik zat al een tijdje zwijgend in mijn stoel tegenover hem naar de grond te staren. "Ik denk na over voelen" zei ik. Hij had daarnet gevraagd wat ik voelde, en ik vroeg me af wat hij wilde horen. Waar zat dat gevoel dan? Ik kon het niet bedenken.

 

Het heeft geen zin om na te denken over je gevoel. Gevoel kun je alleen maar voelen. "Oei" dacht ik, "Ik doe het weer fout." Ik deed eigenlijk alles fout, want ik kon niet voelen. Ik kon ook nooit spontaan zijn, ik kon niet dansen, ik kon niet slapen. Ik kon alleen maar denken. Ik zat gevangen in mijn hoofd. Dit speelde zich een tijd geleden af. Ik was begin 30. De therapeut wist ook niet hoe hij me kon leren voelen. Ik was ongelukkig, mijn relaties werden alleen maar slechter een instorting naderde met rasse schreden.

 

Onze ware gevoelens zijn vaak zo pijnlijk en bedreigend dat we erbij weg gaan. Op die manier verliezen wij ons stevige anker. We gaan naar de vermeende veiligheid van ons denken. We gaan in ons hoofd zitten. Hier denken we veilig te zijn. Geen gevoel, geen pijn. Het kost veel energie om al die oude gevoelens onderdrukt en verdrongen houden En het kost ook veel levensvreugde. Als je geen verbinding hebt met je eigen gevoel, heb je ook geen verbinding met de rest van de wereld.

 

Bij mij was het jarenlang alsof er een glasplaat tussen mij en alle anderen stond. Mijn eigen gevoelens telden niet mee en daarom was ik zelf vaak ook niet aanwezig. Als je niet kunt voelen wat je voelt, ben je in feite afwezig. En er was dus ook geen werkelijke verbinding tussen mij en de anderen die ik zo bewonderde. Ik was ten diepste alleen.

 

Eenzaamheid en verlangen naar verbinding zijn een goede aanleiding om jezelf te willen worden, en uit je hoofd te komen. We willen zijn wat echt is in ons, we willen ons herinneren en erkennen wat de "echtheid is van het mens" en dan willen we dit bewust beleven. Maar hoe leer je dan voelen?

 

Door pijn te accepteren natuurlijk!

 

Oké, en hoe doe je dat? Pijn vermijden is normaal en natuurlijk. We doen het allemaal, want zo zitten we in elkaar. Maar vroeg of laat loop je erin vast. Je vraagt je af "Is dit het nou? Ben ik dit werkelijk? Zo afstandelijk, zo schuw, bot en zo eenzaam?" In ieders individuele ontwikkeling komt een punt waarop je ontdekt dat je niet verder komt met het vermijden van pijn. Het vormt een barrière in je ontwikkeling. Als je besluit om niet te voelen, alleen op een terras te zitten met een pilsje en alles te ontkennen, dan kom je er op een gegeven moment achter dat je jezelf opsluit en dicht gaat als mens.

​

Wil jij leren hoe jij weer jezelf kunt zijn? In je kracht kunt staan? Leren hoe jij denken en voelen weer in balans kunt krijgen? Maak dan nu een afspraak met Jonny!